De dagen tussen Kerst en de jaarwisseling wandelden wij vroeger vaak met vrienden. Drie dagen trokken we door de Eifel, Ardennen of Sauerland. Met, als het meezat, een witte wereld vol sneeuw, rijp en soms ijzel. Dat waren altijd weer mooie dagen. Na de drukke decembermaand, de tas op de rug en met een paar vrienden de natuur in. Na een vol jaar het hoofd leeglopen. En ondertussen terugblikken op het afgelopen jaar. De hoogtepunten en de dieptepunten. De dingen die je het liefst zou vergeten en de dingen waarvan je wilde dat ze altijd zouden blijven. Overdag waren we buiten en genoten we van de natuur en de gesprekken. ‘s Avonds zaten we heerlijk warm binnen in een jeugdherberg, genoten we van het eten, zongen we met elkaar liederen en speelden gezelschapsspellen.
Oudjaar maakt mij, eerlijk gezegd, vaak wat weemoedig. Misschien heeft u dat ook. Je blikt terug op een jaar wat voorbij is en niet meer terugkomt. Toch is dat ook waardevol. Om nog eens terug te halen wat goed ging en wat niet. Om je zegeningen te tellen. Om dankbaar te zijn voor alles wat we hebben. Ondanks verlies en verdriet wat er ook is.
Als wij vroeger thuis na de oudejaarsdienst thuiskwamen, genoten we van onderlinge gezelligheid, van lekkere hapjes en drinken, van een spel, van een boek. En we blikten terug op het voorbije jaar. Aan het eind van de avond pakte mijn vader de bijbel en las psalm 90. Een lied over onze vergankelijkheid. Maar ook: als de klok twaalf uur geslagen had en we elkaar alle goeds voor het nieuwe jaar gewenst hadden, las hij psalm 91. Een lied van hoop en perspectief. Een mooie traditie die wij nog graag voortzetten.
Wij wensen u een goede jaarwisseling. Wellicht met enige weemoed over wat achter ons ligt. Maar ook met hoop en perspectief voor de toekomst.
Esther en Jan Nathan Rozendaal
